ΔΡΟΜΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Έχουμε γεννηθεί άνθρωποι και διαφέρουμε από όλους τους άλλους ζώντες οργανισμούς πάνω στη γη για ένα και μοναδικό λόγο:
Ενώ λοιπόν ο άνθρωπος είναι και σώμα και ψυχή, τον μεν παρόν σώμα είναι φθαρτό (μετά την πτώση του Αδάμ και της Εύας στον Παράδεισο) και πεθαίνει μία μέρα αναγκαστικά, ενώ η ψυχή του ανθρώπου παραμένει αθάνατη.
Πού θα οδηγηθεί όμως η ψυχή μας;
Ο Θεός, από μεγάλη αγάπη προς το δημιούργημά Του, τον άνθρωπο, του έδωσε το μεγάλο προτέρημα της ελευθερίας του αυτεξούσιου, διότι δεν θα ήταν αγάπη εάν μας εξανάγκαζε να τον ακολουθήσουμε, παρά τη θέλησή μας.
Η αγάπη Του λοιπόν, μας έδωσε το αυτεξούσιο και με βάση αυτό ο άνθρωπος επιλέγει πως θα βαδίσει τη ζωή του και κατά συνέπεια πού θα πάει η ψυχή του όταν αυτή αποχωριστεί από το θνητό αυτό σώμα κατά το θάνατό του.
Έχουμε την επιλογή λοιπόν ως άνθρωποι, ελεύθερα χωρίς κανέναν εξαναγκασμό (από υπέρμετρη αγάπη ο Θεός μας δίνει αυτή την ελευθερία) είτε να βαδίσουμε στη ζωή αυτή με βάση το: "γεννηθήτω το θέλημά Σου", όπως λέμε στο "Πάτερ Ημών" που είναι προσευχή βγαλμένη από τα χείλη του Ίδιου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, οπότε θα απολαύσουμε την αιώνια ζωή και την αιώνια ευτυχία στη Βασιλεία των Ουρανών, είτε να παραβούμε το θέλημα του Πατρός μας και να απομακρυνθούμε από Αυτόν που είναι η αιώνια ευτυχία, άρα να παραδοθούμε από μόνοι μας στην αιώνια δυστυχία.
Κατά την ελεύθερη αυτή επιλογή μας να παραβούμε το θέλημα του Πατέρα Θεού μας, ο Θεός θα μας δώσει κατά τη διάρκεια της ζωής μας διάφορά μηνύματα με διάφορους τρόπους, ακόμη και μέσω θλίψεων και πόνου για να συνειδητοποιήσουμε το δρόμο που επιλεξαμε και να επιστρέψουμε, αλλά δεν μπορεί με τη βία να μας αναγκάσει να έλθουμε κοντά Του.
Οι δρόμοι είναι δύο (χωρίς να υπάρχει ενδιάμεσος):
Ο πρώτος οδηγεί στην ευτυχία που υπάρχει κοντά στο Θεό η οποία θα είναι και αιώνια.
Ο δεύτερος οδηγεί στην δυστυχία που υπάρχει όταν είσαι μακριά από το Θεό, όταν δηλαδή δε νοιώθεις την ευτυχία με το να είσαι κοντά Του και επίσης αυτή η δυστυχία θα είναι αιώνια, χωρίς δυνατότητα μετάνοιας και επιστροφής μετά το θάνατο του φυσικού σώματός μας.
Φρικτή πραγματικά η σκέψη αυτή του "αιώνιου" σε ότι θα επιλέξουμε, αν αυτό είναι η δυστυχία.
Η δυστυχία δεν είναι τιμωρία λόγω του οτι δεν επιλέξαμε την ευτυχία, αλλά είναι όπως το σκοτάδι όταν δεν επιλέγεις το φως, είναι όπως το ψύχος όταν δεν επιλέγεις τη θερμότητα.
Και στην κοσμική ζωή που ζούμε τώρα θα δούμε οτι δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης σκοταδιού, αλλά υπάρχει μονάδα μέτρησης φωτός, που σημαίνει οτι όσο πιο λίγο φως έχεις απλά τόσο περισσότερο σκοτάδι έχεις, δηλαδή το μέτρο σύγκρισης είναι το φως.
Παρομοίως και με τη θερμότητα και το ψύχος, όπου μετριέται η θερμότητα και όχι το ψύχος. Η λέξη «κρύο» χρησιμοποιείται για να περιγράψουμε την απουσία της θερμότητας. Δεν μετράμε το κρύο - η θερμότητα είναι η ενέργεια. Το ψύχος λοιπόν δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, αλλά η απουσία της.
Αντίστοιχα λοιπόν και η δυστυχία είναι το άμεσο αποτέλεσμα της απομάκρυνσής μας από την ευτυχία. Η ευτυχία είναι κοντά στο Θεό, άρα μακριά από το Θεό είναι αναγκαστικά η δυστυχία. Κόλαση δηλαδή είναι η απουσία του Παράδεισου.
Τα παραπάνω λοιπόν, σχετικά με την προσέγγισή μας στο Θεό Πατέρα μας και την ευτυχία ή δυστυχία που νοιώθει κανείς, δεν είναι φιλοσοφήματα και θεωρίες, αλλά είναι η πραγματικότητα, την οποία ένας Χριστιανός που ζει καθημερινά τη ζωή της Εκκλησίας με επίγνωση, θέρμη και ζήλο, τη βιώνει στην προσωπική του ζωή.
Εξάλλου οι χιλιάδες των Αγίων, ακόμη και των νέων εξ΄αυτών που σε κάθε αιώνα υπάρχουν και θα συνεχίζουν να υπάρχουν και μέσω των θαυμάτων που καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες, είναι η χειροπιαστή απόδειξη για το οτι υπάρχει η ζωή μετά θάνατον, άρα δεν θα σταματήσουμε να υπάρχουμε μετά τη φυσική απώλεια του σώματός μας.
Το που θα καταλήξει η ψυχή μας λοιπόν μετά το θάνατο του σώματος μας είναι το πρώτο ερώτημα που πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας, προκειμένου να ανακαλύψουμε τον πραγματικό σκοπό της ζωής μας πάνω σε αυτή τη γη.
Οι ψυχές λοιπόν, αναλόγως της δικής μας βούλησης στην παρούσα ζωή που ζούμε, μετά τον επίγειο αναπόφευκτο σωματικό επίγειο θάνατό μας και αφού προηγηθεί η ανάσταση των σωμάτων μας κατά τη Δευτέρα Παρουσία, (όπως λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως: "Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος") θα οδηγηθούν, μαζί με τα αναστημένα σώματά μας τότε, ενώπιον της Κρίσης του Θεού.
Τα αναστημένα αυτά σώματα δεν θα μοιάζουν με τα παλιά, αλλά θα έχουν τις ιδιότητες του Αναστημένου και Αναληφθέντος Ιησού Χριστού, δηλαδή δεν θα έχουν ούτε ύλη, ούτε βάρος, ούτε θα καταλαμβάνουν όγκο και θέση στο χώρο.
Κατόπιν τούτων λοιπόν έχουμε τις εξής επιλογές στο παρακάτω ερώτημα:
Που θα καταλήξει λοιπόν η ψυχή μας, μετά τον επίγειο θάνατό μας;
Από τα λόγια αυτά του Χριστού καταλαβαίνουμε οτι ο δρόμος προς την μακαριότητα και την ευτυχία στη Βασιλεία των Ουρανών δεν είναι εύκολος. Είναι ένας δρόμος αγώνα, θλίψης, αλλά συνάμα και χαράς, είναι ένας δρόμος χαρμολύπης: "πενθοῦντες" τώρα, "χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε" μετά. Είναι αγώνας ενάντια στον κακό μας εαυτό, ενάντια στα πάθη μας. Δύσκολο βέβαια να ξεριζώσουμε τα πάθη μας, θα πονέσουμε θα πενθήσουμε, θα ταπεινωθούμε για να βγάλουμε, για παράδειγμα, τον εγωισμό και το θυμό από μέσα μας και να αποκτήσουμε ταπείνωση και πραότητα, αλλά ο Χριστός μας υπόσχεται οτι θα είμαστε "μακάριοι", μας υπόσχεται δηλαδή απέραντη ευτυχία, που επειδή θα είναι αιώνια, θα είναι και η πραγματική. Αυτή τη θλίψη που μετά ξεχνιέται γιατι έρχεται η χαρά, μας θυμίζει αλλού ο Χριστός μας λέγοντας:
"ἡ γυνὴ ὅταν τίκτῃ, λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτῆς· ὅταν δὲ γεννήσῃ τὸ παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον".
δηλαδή: "όταν η γυναίκα είναι να γεννήσει, υποφέρει πολύ, γιατί ήρθε η ώρα των πόνων της, όταν όμως γεννήσει το παιδί, ξεχνάει πια τους πόνους, από τη χαρά της που έφερε έναν άνθρωπο στον κόσμο".
Έτσι κι εμείς, μέσα από το δρόμο του Χριστού, θα ξαναγεννηθούμε, θα πονέσουμε, τσακίζοντας τα πάθη μας, για να γίνουμε νέοι άνθρωποι, αλλά στο τέλος όλες οι θλίψεις μας θα ξεχαστούν, ζώντας την αιώνια ευτυχία κοντά στο Θεό Πατέρα μας.
Στον αγώνα μας αυτό πρέπει να γνωρίζουμε δε, (όπως αναφέρουμε αναλυτικά στην ενότητα "Τί είναι ο Πνευματικός Αγώνας") οτι θα είμαστε αντιμέτωποι καθημερινά με τις δυνάμεις του σκότους, με το διάβολο, σε έναν αόρατο πνευματικό και πραγματικό πόλεμο, θα σηκώνουμε το δικό μας σταυρό κι εμείς, αλλά αυτό δε σημαίνει οτι θα απελπιζόμαστε, διότι κοντά στην Εκκλησία και τα Ιερά Μυστήρια, ο Χριστιανός δεν έχει τίποτε να φοβηθεί.
Αγωνιζόμενοι λοιπόν πνευματικά για να εξαλείψουμε τα πάθη μας, θα ανεβαίνουμε σταδιακά στην κλίμακα των αρετών, (σύμφωνα και με τον Άγιο Ιωάννη το Σιναΐτη), σε αυτή τη σκάλα δηλαδή που οδηγεί στο Θεό, αντιμέτωποι όμως με τους δαίμονες που θέλουν κάθε ώρα και στιγμή να διακόψουν αυτή την ανοδική μας πορεία. Κι ο αγώνας μας αυτός θα είναι διαρκής, μέχρι και την τελευταία ημέρα και ώρα της ζωής μας, οπότε και θα παραδώσουμε την ψυχή μας στον Κύριό μας Ιησού Χριστό.
πέραν από το σώμα μας, έχουμε και ψυχή
Ο Θεός, που έπλασε τον κόσμο τούτο, έθεσε τον άνθρωπο ως κορωνίδα όλης της δημιουργίας του σύμπαντος, η ψυχή του οποίου δεν πεθαίνει ποτέ, αλλά παραμένει αθάνατη.Ενώ λοιπόν ο άνθρωπος είναι και σώμα και ψυχή, τον μεν παρόν σώμα είναι φθαρτό (μετά την πτώση του Αδάμ και της Εύας στον Παράδεισο) και πεθαίνει μία μέρα αναγκαστικά, ενώ η ψυχή του ανθρώπου παραμένει αθάνατη.
Πού θα οδηγηθεί όμως η ψυχή μας;
Ο Θεός, από μεγάλη αγάπη προς το δημιούργημά Του, τον άνθρωπο, του έδωσε το μεγάλο προτέρημα της ελευθερίας του αυτεξούσιου, διότι δεν θα ήταν αγάπη εάν μας εξανάγκαζε να τον ακολουθήσουμε, παρά τη θέλησή μας.
Η αγάπη Του λοιπόν, μας έδωσε το αυτεξούσιο και με βάση αυτό ο άνθρωπος επιλέγει πως θα βαδίσει τη ζωή του και κατά συνέπεια πού θα πάει η ψυχή του όταν αυτή αποχωριστεί από το θνητό αυτό σώμα κατά το θάνατό του.
Έχουμε την επιλογή λοιπόν ως άνθρωποι, ελεύθερα χωρίς κανέναν εξαναγκασμό (από υπέρμετρη αγάπη ο Θεός μας δίνει αυτή την ελευθερία) είτε να βαδίσουμε στη ζωή αυτή με βάση το: "γεννηθήτω το θέλημά Σου", όπως λέμε στο "Πάτερ Ημών" που είναι προσευχή βγαλμένη από τα χείλη του Ίδιου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, οπότε θα απολαύσουμε την αιώνια ζωή και την αιώνια ευτυχία στη Βασιλεία των Ουρανών, είτε να παραβούμε το θέλημα του Πατρός μας και να απομακρυνθούμε από Αυτόν που είναι η αιώνια ευτυχία, άρα να παραδοθούμε από μόνοι μας στην αιώνια δυστυχία.
Κατά την ελεύθερη αυτή επιλογή μας να παραβούμε το θέλημα του Πατέρα Θεού μας, ο Θεός θα μας δώσει κατά τη διάρκεια της ζωής μας διάφορά μηνύματα με διάφορους τρόπους, ακόμη και μέσω θλίψεων και πόνου για να συνειδητοποιήσουμε το δρόμο που επιλεξαμε και να επιστρέψουμε, αλλά δεν μπορεί με τη βία να μας αναγκάσει να έλθουμε κοντά Του.
Οι δρόμοι είναι δύο (χωρίς να υπάρχει ενδιάμεσος):
Ο πρώτος οδηγεί στην ευτυχία που υπάρχει κοντά στο Θεό η οποία θα είναι και αιώνια.
Ο δεύτερος οδηγεί στην δυστυχία που υπάρχει όταν είσαι μακριά από το Θεό, όταν δηλαδή δε νοιώθεις την ευτυχία με το να είσαι κοντά Του και επίσης αυτή η δυστυχία θα είναι αιώνια, χωρίς δυνατότητα μετάνοιας και επιστροφής μετά το θάνατο του φυσικού σώματός μας.
Φρικτή πραγματικά η σκέψη αυτή του "αιώνιου" σε ότι θα επιλέξουμε, αν αυτό είναι η δυστυχία.
Η δυστυχία δεν είναι τιμωρία λόγω του οτι δεν επιλέξαμε την ευτυχία, αλλά είναι όπως το σκοτάδι όταν δεν επιλέγεις το φως, είναι όπως το ψύχος όταν δεν επιλέγεις τη θερμότητα.
Και στην κοσμική ζωή που ζούμε τώρα θα δούμε οτι δεν υπάρχει μονάδα μέτρησης σκοταδιού, αλλά υπάρχει μονάδα μέτρησης φωτός, που σημαίνει οτι όσο πιο λίγο φως έχεις απλά τόσο περισσότερο σκοτάδι έχεις, δηλαδή το μέτρο σύγκρισης είναι το φως.
Παρομοίως και με τη θερμότητα και το ψύχος, όπου μετριέται η θερμότητα και όχι το ψύχος. Η λέξη «κρύο» χρησιμοποιείται για να περιγράψουμε την απουσία της θερμότητας. Δεν μετράμε το κρύο - η θερμότητα είναι η ενέργεια. Το ψύχος λοιπόν δεν είναι το αντίθετο της θερμότητας, αλλά η απουσία της.
Αντίστοιχα λοιπόν και η δυστυχία είναι το άμεσο αποτέλεσμα της απομάκρυνσής μας από την ευτυχία. Η ευτυχία είναι κοντά στο Θεό, άρα μακριά από το Θεό είναι αναγκαστικά η δυστυχία. Κόλαση δηλαδή είναι η απουσία του Παράδεισου.
Τα παραπάνω λοιπόν, σχετικά με την προσέγγισή μας στο Θεό Πατέρα μας και την ευτυχία ή δυστυχία που νοιώθει κανείς, δεν είναι φιλοσοφήματα και θεωρίες, αλλά είναι η πραγματικότητα, την οποία ένας Χριστιανός που ζει καθημερινά τη ζωή της Εκκλησίας με επίγνωση, θέρμη και ζήλο, τη βιώνει στην προσωπική του ζωή.
Εξάλλου οι χιλιάδες των Αγίων, ακόμη και των νέων εξ΄αυτών που σε κάθε αιώνα υπάρχουν και θα συνεχίζουν να υπάρχουν και μέσω των θαυμάτων που καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες, είναι η χειροπιαστή απόδειξη για το οτι υπάρχει η ζωή μετά θάνατον, άρα δεν θα σταματήσουμε να υπάρχουμε μετά τη φυσική απώλεια του σώματός μας.
Το που θα καταλήξει η ψυχή μας λοιπόν μετά το θάνατο του σώματος μας είναι το πρώτο ερώτημα που πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας, προκειμένου να ανακαλύψουμε τον πραγματικό σκοπό της ζωής μας πάνω σε αυτή τη γη.
Οι ψυχές λοιπόν, αναλόγως της δικής μας βούλησης στην παρούσα ζωή που ζούμε, μετά τον επίγειο αναπόφευκτο σωματικό επίγειο θάνατό μας και αφού προηγηθεί η ανάσταση των σωμάτων μας κατά τη Δευτέρα Παρουσία, (όπως λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως: "Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος") θα οδηγηθούν, μαζί με τα αναστημένα σώματά μας τότε, ενώπιον της Κρίσης του Θεού.
Τα αναστημένα αυτά σώματα δεν θα μοιάζουν με τα παλιά, αλλά θα έχουν τις ιδιότητες του Αναστημένου και Αναληφθέντος Ιησού Χριστού, δηλαδή δεν θα έχουν ούτε ύλη, ούτε βάρος, ούτε θα καταλαμβάνουν όγκο και θέση στο χώρο.
Κατόπιν τούτων λοιπόν έχουμε τις εξής επιλογές στο παρακάτω ερώτημα:
Που θα καταλήξει λοιπόν η ψυχή μας, μετά τον επίγειο θάνατό μας;
- είτε θα οδηγηθούμε προς το Θεό για να συμμετέχουμε στην αιώνια Βασιλεία Του, της απερίγραπτης και ασύλληπτης για τα τωρινά μας μάτια ευτυχίας, όπως ο Ίδιος μας υποσχέθηκε, μέσω του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και όπως οι Άγιοι μέσω των αιώνων μας το αποδεικνύουν διαρκώς. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν θα βρεθούμε σε μια κατάσταση όπου, όπως η Εκκλησία μας εύχεται κατά την νεκρώσιμη ακολουθία: "ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος" δηλαδή "εκεί όπου δεν υπάρχει πόνος, λύπη, ή στεναγμός, αλλά ζωή ατελείωτη". Οδηγούμαστε δηλαδή στον Παράδεισο, τον οποίο και θα απολαμβάνουμε αιωνίως, διότι η ευτυχία είναι ευτυχία μόνο όταν έχει διάρκεια, διαφορετικά κάθε άλλη παροδική δήθεν ευτυχία δεν είναι πραγματική, μιας και μετά το τέλος της επέρχεται η θλίψη από την απώλειά της. Στην αιώνια Βασιλεία του Θεού όμως η ευτυχία δεν θα έχει τέλος, γι αυτό και θα είναι η "πραγματική ευτυχία".
- είτε θα οδηγηθούμε μακριά από το Θεό, όπου αυτή η απουσία του Θεού και μόνο από τον άνθρωπο είναι ένα φρικτό βάσανο, διότι αφενός δεν θα νοιώθουμε την απέραντη γαλήνη και ευτυχία που μας χαρίζει ο Θεός κοντά Του, αλλά θα υποφέρουμε από το φρικτό σκοτάδι λόγω της απώλεια του Θεού (όπως όταν κάποιος παραμένει στο απόλυτο ψύχος, μακριά από τη θέρμη και ζεστασιά του σπιτιού του) και αφετέρου στην απέναντι αυτή όχθη μας παραλαμβάνει ο πεπτωκότας άγγελος Εωσφόρος, ο διάβολος με το τάγμα των δαιμόνων του και μας βασανίζει αιωνίως εις τον αιώνα τον άπαντα με απίστευτη βαρβαρότητα. Οδηγούμαστε δηλαδή στην περίπτωση αυτή στην αιώνια δυστυχία, την λεγόμενη αιώνια Κόλαση.
Και για τις δύο ανωτέρω περιπτώσεις, πέραν της διαβεβαίωσής μας από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, έχουμε και μυριάδες θαυμάτων εις τους αιώνες της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ακόμη και στις μέρες μας, που μας το αποδεικνύουν.
Ποιός έξυπνος λοιπόν άνθρωπος θα επέτρεπε να γίνει αυτό το κακό στον εαυτό του; να οδηγήσει δηλαδή την ψυχή του στην αιώνια καταδίκη και την αιώνια δυστυχία;
Είμαστε τελικά τόσο έξυπνοι όσο νομίζουμε;
Μήπως πάσχουμε από μια μεγάλη ασθένεια που λέγεται τύφλωση και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το Φως το Αληθινό, που ο Ίδιος ο Χριστός μας χαρίζει, αλλά κατά τα άλλα νομίζουμε οτι προοδεύουμε διαρκώς, τόσο ατομικά ο καθένας μας, όσο και παγκόσμια με την ανάπτυξη των επιστημών;
Είναι τόσο απλά τα πράγματα, διότι μας τα αποκάλυψε ο Ίδιος ο Δημιουργός μας, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός λέγοντας:
Φυσικά λέγοντας ο Χριστός οτι "ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν" δεν εννοεί το οτιδήποτε θα θελήσει η αχαλίνωτη θέληση του ανθρώπου να αποκτήσει, δηλαδή σπατάλες, καταχρήσεις, πλούτη περιττά κλπ, διότι αυτά δε συνάγουν με το θέλημα του Θεού.
Μας το διαβεβαιώνει πάλι ο Χριστός λέγοντας:
Αυτή τη Βασιλεία των Ουρανών ο Θεός Πατέρας μας θα μας "χαρίσει", όχι γιατί θα είμαστε πραγματικά άξιοι, αλλά γιατι θα έχουμε μετανοήσει και θα έχουμε πιστέψει σε Αυτόν, ομολογώντας αυτή μας την πίστη σε κάθε στιγμή της ζωής μας.
Και φυσικά η επιδίωξη για την είσοδό μας στη Βασιλεία του Ουρανών που έχει ετοιμάσει ο Θεός για εμάς, πρέπει να ξεκινάει καταρχήν από την αγάπη προς τον Θεό Πατέρα μας και από την τήρηση των Εντολών, η οποία και αυτή έχει ως πρωταρχικό κίνητρο την αγάπη και την πίστη σε Αυτόν.
Διότι, όταν ρωτήθηκε ο Ιησούς ποιά είναι η μεγαλύτερη εντολή στο νόμο απάντησε:
Ο Άγιος Νεκτάριος είπε σχετικά με το σκοπό της ζωής: "Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε τέλειοι και Άγιοι. Να αναδειχθούμε παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών. Ας προσέξουμε μήπως για χάρη της παρούσας ζωής, στερηθούμε τη μέλλουσα, μήπως, από τις βιοτικές φροντίδες και μέριμνες, αμελήσουμε τον πραγματικό σκοπό της ζωής μας".
Φυσικά ποτέ δεν μπορούμε να φθάσουμε την τελειότητα, διότι τέλειος είναι μόνο ο Θεός. Η επίγνωση όμως της αμαρτωλότητάς μας, η μετάνοιά μας, η πίστη μας στον Ιησού Χριστό καθώς και ο πόθος μας για να διορθώσουμε τον εαυτό μας, να αποβάλουμε τα πάθη μας και να προσεγγίζουμε από αγάπη όλο και περισσότερο το Θεό Πατέρα μας είναι αυτό που θα μας σώσει τελικά και θα μας καταδείξει κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών. Διότι ας μη ξεχνάμε το λόγο του Χριστού, ο οποίος μας τόνισε:
"οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν."
(Κατά Μάρκον κεφ.2, στ.17)
δηλαδή: "δεν ήλθα στον κόσμο για να καλέσω τους δικαίους, αλλά τους αμαρτωλούς σε μετάνοια"
Ποιοί θα είναι όμως οι κληρονόμοι αυτής της "μακαριότητας", της απόλυτης, αμέριμνης και αιώνιας δηλαδή ευτυχίας στη Βασιλεία των Ουρανών; Μας μιλάει πάλι ο Χριστός μας στους "Μακαρισμούς" λέγοντας:
Είμαστε τελικά τόσο έξυπνοι όσο νομίζουμε;
Μήπως πάσχουμε από μια μεγάλη ασθένεια που λέγεται τύφλωση και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε το Φως το Αληθινό, που ο Ίδιος ο Χριστός μας χαρίζει, αλλά κατά τα άλλα νομίζουμε οτι προοδεύουμε διαρκώς, τόσο ατομικά ο καθένας μας, όσο και παγκόσμια με την ανάπτυξη των επιστημών;
Είναι τόσο απλά τα πράγματα, διότι μας τα αποκάλυψε ο Ίδιος ο Δημιουργός μας, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός λέγοντας:
"..Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει,
καὶ ὅπου κλέπται διαρύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ,
ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ
κλέπτουσιν"
(Κατά Ματθαίον κεφ. 6, στ. 19-20)
δηλαδή: "...μη συσσωρεύετε για τον εαυτό σας θησαυρούς εδώ εις τη γη, όπου ο σκόρος και η σκουριά καταστρέφουν και αφανίζουν και όπου οι κλέπτες κάνουν διαρρήξεις και τους κλέβουν - αντίθετα, να μαζεύετε θησαυρούς στον ουρανό, όπου δεν τους αφανίζουν ούτε ο σκόρος, ούτε η σκουριά και όπου οι κλέπτες δεν κάνουν διαρρήξεις και δεν κλέπτουν..."(Κατά Ματθαίον κεφ. 6, στ. 19-20)
και επίσης μας είπε:
"...ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ
συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον
διαφέρετε αὐτῶν;"
(Κατά Ματθαίον κεφ. 6, στ. 26)
δηλαδή: "...παρατηρείστε τα πτηνά του ουρανού και δείτε οτι αυτά ούτε σπέρνουν, ούτε θερίζουν, ούτε συγκεντρώνουν τροφές στις αποθήκες. Και όμως ο Πατέρας σας ο Ουράνιος τα τρέφει. Εσείς δεν έχετε ασύγκριτα μεγαλύτερη αξία από αυτά;..."
και πάλι είπε:
και πάλι είπε:
"...μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἢ τί πίωμεν ἢ τί
περιβαλώμεθα; πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδε γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν
ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ
Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν..."
(Κατά Ματθαίον κεφ. 6, στ. 31-33)
δηλαδή: "...μην κυριευθείτε λοιπόν ποτέ από την ανήσυχη μέριμνα λέγοντας τί θα φάμε; ή τι θα πιούμε; ή τι θα ντυθούμε, διότι οι ειδωλολάτρες (που δεν γνωρίζουν τα αιώνια αγαθά και τη στοργική πρόνοια του Θεού) επιζητούν αποκλειστικά και μόνο αυτά τα φθαρτά αγαθά - διότι ο Πατέρας σας ο Ουράνιος γνωρίζει οτι έχετε ανάγκη από όλα αυτά (και σαν πανάγαθος που είναι θα σας τα δώσει). Να ζητάτε δε κατά πρώτον τη Βασιλεία του Θεού και την αρετή που θέλει από εσάς ο Θεός (την επικράτηση του θελήματός του) και όλα αυτά τα επίγεια αγαθά θα σας δοθούν (μαζί με τα ανεκτίμητα αγαθά της Βασιλείας των Ουρανών)..."
Φυσικά λέγοντας ο Χριστός οτι "ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν" δεν εννοεί το οτιδήποτε θα θελήσει η αχαλίνωτη θέληση του ανθρώπου να αποκτήσει, δηλαδή σπατάλες, καταχρήσεις, πλούτη περιττά κλπ, διότι αυτά δε συνάγουν με το θέλημα του Θεού.
Μας το διαβεβαιώνει πάλι ο Χριστός λέγοντας:
"...ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται
εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ
τρυπήματος ῥαφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν..."
(Κατά Ματθαίον κεφ. 19, στ. 23,24)
δηλαδή: "...αληθινά σας λέω οτι πολύ δύσκολα θα εισέλθει πλούσιος στη Βασιλεία των Ουρανών. Και πάλι σας λέγω, είναι ευκολότερο να περάσει καμήλα από την τρύπα μιας βελόνας, παρά ο πλούσιος να εισέλθει στη Βασιλεία του Θεού.
Αυτή τη Βασιλεία των Ουρανών ο Θεός Πατέρας μας θα μας "χαρίσει", όχι γιατί θα είμαστε πραγματικά άξιοι, αλλά γιατι θα έχουμε μετανοήσει και θα έχουμε πιστέψει σε Αυτόν, ομολογώντας αυτή μας την πίστη σε κάθε στιγμή της ζωής μας.
Και φυσικά η επιδίωξη για την είσοδό μας στη Βασιλεία του Ουρανών που έχει ετοιμάσει ο Θεός για εμάς, πρέπει να ξεκινάει καταρχήν από την αγάπη προς τον Θεό Πατέρα μας και από την τήρηση των Εντολών, η οποία και αυτή έχει ως πρωταρχικό κίνητρο την αγάπη και την πίστη σε Αυτόν.
Διότι, όταν ρωτήθηκε ο Ιησούς ποιά είναι η μεγαλύτερη εντολή στο νόμο απάντησε:
"...ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ
σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ
μεγάλη ἐντολή. δευτέρα δὲ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. ἐν
ταύταις ταῖς δυσὶν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται..."
(Κατά Ματθαίον κεφ. 22, στ. 37-40)
δηλαδή:
"...να αγαπάς τον Κύριον και Θεόν σου με όλη την καρδιά σου και με όλη την ψυχή σου και με όλη τη διάνοιά σου. Αυτή είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή. Δεύτερη δε εντολή, όμοια με αυτήν: να αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου. Επάνω σε αυτές τις δύο εντολές όλος ο νόμος και οι προφήτες στηρίζονται.Ο Άγιος Νεκτάριος είπε σχετικά με το σκοπό της ζωής: "Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε τέλειοι και Άγιοι. Να αναδειχθούμε παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της Βασιλείας των Ουρανών. Ας προσέξουμε μήπως για χάρη της παρούσας ζωής, στερηθούμε τη μέλλουσα, μήπως, από τις βιοτικές φροντίδες και μέριμνες, αμελήσουμε τον πραγματικό σκοπό της ζωής μας".
Φυσικά ποτέ δεν μπορούμε να φθάσουμε την τελειότητα, διότι τέλειος είναι μόνο ο Θεός. Η επίγνωση όμως της αμαρτωλότητάς μας, η μετάνοιά μας, η πίστη μας στον Ιησού Χριστό καθώς και ο πόθος μας για να διορθώσουμε τον εαυτό μας, να αποβάλουμε τα πάθη μας και να προσεγγίζουμε από αγάπη όλο και περισσότερο το Θεό Πατέρα μας είναι αυτό που θα μας σώσει τελικά και θα μας καταδείξει κληρονόμους της Βασιλείας των Ουρανών. Διότι ας μη ξεχνάμε το λόγο του Χριστού, ο οποίος μας τόνισε:
"οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν."
(Κατά Μάρκον κεφ.2, στ.17)
δηλαδή: "δεν ήλθα στον κόσμο για να καλέσω τους δικαίους, αλλά τους αμαρτωλούς σε μετάνοια"
Ποιοί θα είναι όμως οι κληρονόμοι αυτής της "μακαριότητας", της απόλυτης, αμέριμνης και αιώνιας δηλαδή ευτυχίας στη Βασιλεία των Ουρανών; Μας μιλάει πάλι ο Χριστός μας στους "Μακαρισμούς" λέγοντας:
- μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν
- μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακλήθησονται
- μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν
- μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται
- μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται
- μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται
- μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται
- μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν
- μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ
- χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς· οὕτω γὰρ ἐδίωξαν τοὺς προφήτας τοὺς πρὸ ὑμῶν
(Κατά Ματθαίον κεφ.5, στ.3-12)
Από τα λόγια αυτά του Χριστού καταλαβαίνουμε οτι ο δρόμος προς την μακαριότητα και την ευτυχία στη Βασιλεία των Ουρανών δεν είναι εύκολος. Είναι ένας δρόμος αγώνα, θλίψης, αλλά συνάμα και χαράς, είναι ένας δρόμος χαρμολύπης: "πενθοῦντες" τώρα, "χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε" μετά. Είναι αγώνας ενάντια στον κακό μας εαυτό, ενάντια στα πάθη μας. Δύσκολο βέβαια να ξεριζώσουμε τα πάθη μας, θα πονέσουμε θα πενθήσουμε, θα ταπεινωθούμε για να βγάλουμε, για παράδειγμα, τον εγωισμό και το θυμό από μέσα μας και να αποκτήσουμε ταπείνωση και πραότητα, αλλά ο Χριστός μας υπόσχεται οτι θα είμαστε "μακάριοι", μας υπόσχεται δηλαδή απέραντη ευτυχία, που επειδή θα είναι αιώνια, θα είναι και η πραγματική. Αυτή τη θλίψη που μετά ξεχνιέται γιατι έρχεται η χαρά, μας θυμίζει αλλού ο Χριστός μας λέγοντας:
"ἡ γυνὴ ὅταν τίκτῃ, λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτῆς· ὅταν δὲ γεννήσῃ τὸ παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον".
δηλαδή: "όταν η γυναίκα είναι να γεννήσει, υποφέρει πολύ, γιατί ήρθε η ώρα των πόνων της, όταν όμως γεννήσει το παιδί, ξεχνάει πια τους πόνους, από τη χαρά της που έφερε έναν άνθρωπο στον κόσμο".
Έτσι κι εμείς, μέσα από το δρόμο του Χριστού, θα ξαναγεννηθούμε, θα πονέσουμε, τσακίζοντας τα πάθη μας, για να γίνουμε νέοι άνθρωποι, αλλά στο τέλος όλες οι θλίψεις μας θα ξεχαστούν, ζώντας την αιώνια ευτυχία κοντά στο Θεό Πατέρα μας.
Στον αγώνα μας αυτό πρέπει να γνωρίζουμε δε, (όπως αναφέρουμε αναλυτικά στην ενότητα "Τί είναι ο Πνευματικός Αγώνας") οτι θα είμαστε αντιμέτωποι καθημερινά με τις δυνάμεις του σκότους, με το διάβολο, σε έναν αόρατο πνευματικό και πραγματικό πόλεμο, θα σηκώνουμε το δικό μας σταυρό κι εμείς, αλλά αυτό δε σημαίνει οτι θα απελπιζόμαστε, διότι κοντά στην Εκκλησία και τα Ιερά Μυστήρια, ο Χριστιανός δεν έχει τίποτε να φοβηθεί.
Αγωνιζόμενοι λοιπόν πνευματικά για να εξαλείψουμε τα πάθη μας, θα ανεβαίνουμε σταδιακά στην κλίμακα των αρετών, (σύμφωνα και με τον Άγιο Ιωάννη το Σιναΐτη), σε αυτή τη σκάλα δηλαδή που οδηγεί στο Θεό, αντιμέτωποι όμως με τους δαίμονες που θέλουν κάθε ώρα και στιγμή να διακόψουν αυτή την ανοδική μας πορεία. Κι ο αγώνας μας αυτός θα είναι διαρκής, μέχρι και την τελευταία ημέρα και ώρα της ζωής μας, οπότε και θα παραδώσουμε την ψυχή μας στον Κύριό μας Ιησού Χριστό.
___________________________________________
Επιμέλεια κειμένου: Ορθόδοξο Χριστιανικό Ιστολόγιο Δρόμος Ορθοδοξίας
Βοηθητικές πηγές - Βιβλιογραφία: εδώ
Βοηθητικές πηγές - Βιβλιογραφία: εδώ